కలికంకైనా కోపం చూపని
నా కాంత కలువ కన్నులేవి
నా ఏకాంతంలోనైనా నేన్నున్నానని
కవ్వించే నా యద సవ్వడి ఏది
ఎంత దూరమున్న ఏ తీరమైన
నింగిలోని జాబిలి తో కబురుపంపే
ఆ కోమలి జాడ ఏది
సంద్రపు ముత్యమును తన మునిపంటిగా చేసి
క్రీగంట నను చూసే నా నెఛెలియ ఏది
ఇంత అలజడికి ఆనవాలైన ఓ అనురాగమా
పున్నమి వెలుగుల ఈ పసిడిమనసు నా సొంతం
నా జీవన కుసుమానికి గుబాలింపునిచ్చిన నేస్తమా

వేయిజన్మల వరమా!
నా ముంగిట విరిసిన వాడని కుసుమమా
నీసహచర్యం మరుజన్మికైన తీరని ఋణం
ఋనానుబందేనా మాతా పిత పత్ని పుత్ర సఖా
తీరని ఆ ఋణం నన్ను మళ్ళి మళ్ళి చేరుచును
నీ అనురాగహృదయ నందన వనం


This entry was posted on 6:22 AM and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

0 comments:

About Us